Okuldaki bir müdür yardımcısının başkasını tehdit etmesi ferdî kusur mudur?

Bir müdür yardımcısı başkasına, “yalancı, iftiracı, terbiyesiz, senin ağzını burnunu ayaklarını kırdıracağım” diyerek tehdit ve hakarette bulunmuş; bu tezlere muhatap olan dava açınca davalı 2012 yılı Nisan ayında gerçekleştiğini argüman ettiği cinsel taciz ve vazifesi berbata kullanma suçlamalarıyla şikayette bulunmuş; hakaret ve tehditleri tarafından yapılan yargılama sonunda davalının hatası sabit görülerek kararın açıklanmasının geri bırakılmasına karar verilmiştir.

Hakarete uğrayan 10.000,00TL manevi tazminatın davalıdan tahsiline karar verilmesini talep etmiştir.

Mahallî mahkemece, davacı ve davalı kamu vazifelisi olduklarından bu misyonlarının ifası sırasında meydana gelen olay nedeni ile davanın kurum aleyhine açılması gerektiği gerekçesiyle davanın hasımlık nedeniyle reddine karar verilmiştir.

Yargıtay 4. Hukuk Dairesi bu kararı bozmuş fakat lokal mahkeme kararında direnmiştir. Hukuk Genel Heyeti ise Yargıtay 4. Hukuk Dairesi kararını onamıştır:

Müdür yardımcısı olan davalının tekrar müdür yardımcısı olan davacıyı, “yalancı, iftiracı, senin ağzını burnunu kırdıracağım” diyerek tehdit ve hakaret ettiği, ayrıyeten cinsel taciz ve misyonu berbata kullanma suçlamalarıyla davacı hakkında şikayette bulunduğu somut olayda, davacının hakaret, tehdit ve haksız şikayete dayalı olarak tazminat istediği, her ne kadar hakaret ve tehdit hareketlerinin tarafların birebir okulda müdür yardımcısı olarak vazife yaptıkları sırada, okul içinde ve okul müdürünün odasında gerçekleştiği anlaşılmakta ise de, davalının misyonuyla ilgili bir hareketine değil, salt ferdî kusuruna dayanıldığı kabul edilmelidir.

Hukuk Genel Konseyi

2017/1322 E.

2020/11 K.

“İçtihat Metni”

MAHKEMESİ: Asliye Hukuk Mahkemesi

1. Taraflar ortasındaki “manevi tazminat” davasından ötürü yapılan yargılama sonunda, İzmir 13. Asliye Hukuk Mahkemesince verilen davanın reddine ait karar, davacı vekilinin temyizi üzerine Yargıtay 4. Hukuk Dairesince yapılan inceleme sonunda bozulmuş, Mahkemece Özel Daire bozma kararına karşı direnilmiştir.

2. Direnme kararı davacı vekili tarafından temyiz edilmiştir.

3. Hukuk Genel Kurulunca evraktaki dokümanlar incelendikten sonra gereği görüşüldü:

I. YARGILAMA SÜRECİ

Davacı İstemi:

4. Davacı vekili 18.01.2013 tarihli dava dilekçesinde; müdür yardımcısı olarak misyon yapan müvekkiliyle birlikte birebir okulda tekrar müdür yardımcısı olan davalının, 30.07.2012 tarihinde, diğerlerinin da olduğu bir ortamda, müvekkiline yönelik “yalancı, iftiracı, terbiyesiz, senin ağzını burnunu ayaklarını kırdıracağım” diyerek tehdit ve hakarette bulunduğunu; müvekkilinin şikayetçi olması üzerine davalının 2012 yılı Nisan ayında gerçekleştiğini tez ettiği cinsel taciz ve misyonu berbata kullanma suçlamalarıyla müvekkili hakkında şikayette bulunduğunu; davalının müvekkiline yönelik hakaret ve tehditleri istikametinden yapılan yargılama sonunda davalının cürmü sabit görülerek kararın açıklanmasının geri bırakılmasına karar verildiğini; iftirası istikametinden ise savcılık tarafından verilen takipsizlik kararının katılaştığını; müvekkilinin yaşanan bu olaylar nedeniyle çektiği manevi ıstırap ve problemler sonucu sıhhat sıkıntıları yaşadığını ileri sürerek 10.000,00TL manevi tazminatın davalıdan tahsiline karar verilmesini talep etmiştir.

Davalı yanıtı:

5. Davalı vekili 13.02.2013 tarihli yanıt dilekçesinde; müvekkili ile davacının birebir okulda müdür yardımcısı sıfatıyla çalıştıklarını, davacının ilgisine karşılık vermeyince misyona başladığı tarihten itibaren daima müvekkilini taciz ettiğini, gerçekten bunun için şikayette de bulunulduğunu, savcılık tarafından verilen takipsizlik kararının itiraz hakkının kullanılmaması nedeniyle katılaştığını, yeniden öğrencilerin yanında kendisine hakaret ettiği için davacı hakkında ceza davası açıldığını, davacının haksız tavır ve davranışları sonucu yaşanan aksilikler nedeniyle Ulusal Eğitim Vilayet Müdürlüğünce öteki bir okulda görevlendirilmesine karar verildiğini, davacının bu durumlardan bahsetmediğini, müvekkili hakkında görülen ceza davasının, davacının müvekkilini kötülemeye başlaması ve okul müdürü ile ortasını açmaya çalışması üzerine verdiği reaksiyon sonucu açıldığını, davanın haksız, kötüniyetli ve hukuksal destekten mahrum olduğunu belirterek, davanın reddine karar verilmesini istemiştir.

Mahkeme Kararı:

6. İzmir 13. Asliye Hukuk Mahkemesinin 16.12.2013 tarihli ve 2013/31 E, 2013/525 K. sayılı kararı ile; tarafların okul müdür yardımcısı sıfatıyla çalıştıkları, davacının tez ettiği olayın okul müdürünün huzurunda vazifeli oldukları müddette ve okul içinde, okul müdürünün odasında meydana geldiği, davalının davacıya yönelik hakaret ve tehdidi nedeniyle davacının manevi tazminat isteminde bulunduğu anlaşılmış olmakla, davacı ve davalı kamu vazifelisi olduklarından bu misyonlarının ifası sırasında meydana gelen olay nedeni ile davanın kurum aleyhine açılması gerektiği gerekçesiyle davanın hasımlık nedeniyle reddine karar verilmiştir.

Özel Daire Bozma Kararı:

7. Mahallî Mahkemenin üstte belirtilen kararına karşı mühleti içinde davacı vekili temyiz isteminde bulunmuştur.

8. Yargıtay 4. Hukuk Dairesinin 09.06.2014 tarihli ve 2014/6211 E., 2014/9500 K. sayılı kararı ile;

“Dava, haksız aksiyon nedeniyle manevi tazminat istemine ilişkindir. Mahkemece, davanın hasımlık yokluğu nedeniyle reddine karar verilmiş; karar, davacı tarafından temyiz olunmuştur.

Davacı, birlikte misyon yaptıkları okulda davalının kendisine yönelik tehdit ve hakarette bulunduğunu, kendisini savcılığa şikayet ettiğinde ise, garezle eski tarihli bir olayı mazeret edip hakkında cinsel taciz isnadı ile temelsiz şikayette bulunduğunu ileri sürerek manevi tazminat isteminde bulunmuştur.

Mahkemece, tarafların kamu vazifelisi oldukları, dava konusu edilen hareketlerin kamu misyonunun ifası sırasında gerçekleştiği, bu nedenle davalıya hasımlık yöneltilemeyeceği gerekçesiyle yazılı halde karar verilmiştir.

Kural olarak kamu vazifelilerinin vazifelerini yerine getirirken verdikleri ziyanlar hizmet kusuruna ilişkindir. Hizmet kusuruna dayanan tazminat istemlerinin de, idari yargı yerinde ve yönetime karşı yöneltilmesi gerekir (2709 sayılı Türkiye Cumhuriyeti Anayasası (Anayasa) m. 129/5, 657 sayılı Devlet Memurları Kanunu m. 13). Lakin, kamu hizmeti kavramı ile hiçbir biçimde bağdaştırılamayacak, misyon gereklerinden ve sonlarından birinci bakışta ayrılabilen ve objektif kurallarla belirlenmiş kamusal çerçevenin dışına çıkan hareket ve süreçler; hizmet sırasında yapılmış olsalar bile, artık kamu hizmeti olarak nitelendirilemezler. Buna bağlı olarak da, üstte vurgulanan anayasal ve yasal kararlar kapsamında değerlendirilemezler.

Somut olayda, hakaret, tehdit ve haksız şikayete dayalı olarak tazminat istendiği ve bu hareketlerin davalının yerine getirdiği memuriyet vazifesinin içeriği kapsamında değerlendirilemeyeceği göz önüne alındığında; davalının vazifeden açıkça ayrılabilen ferdî kusuru ileri sürülmüş ve dava konusu edilmiştir. Mahkemece, davalıya hasımlık yöneltilebileceğinin kabul edilmesi ve uyuşmazlığın temelinin çözümlenmesi gerekir. Karar, açıklanan nedenlerle yerinde bulunmamış ve bozmayı gerektirmiştir.” gerekçesiyle karar oy çokluğuyla bozulmuştur.

Direnme Kararı:

9. İzmir 13. Asliye Hukuk Mahkemesinin 17/11/2014 tarihli ve 2014/390 E., 2014/432 K. sayılı kararı ile; kamu vazifelilerinin yetkilerini kullanırken yahut misyonlarını yaparken, öteki şahısların ziyan görmesi halinde kamu hizmeti yerine getirildiği sırada ziyan meydana geldiğinden kamu hizmetinin kusurunun oluşacağı, olayda birebir yerde kamu vazifesi yapan tarafların kusurunun şahsî kusur olduğundan bahsedilmesinin mümkün olmadığı, Anayasa’nın 129/5, 657 sayılı Kanun’un 13. unsuruna nazaran memurlar ve başka kamu vazifelileri yetkilerini kullanırken yahut vazifelerini yaparken, kusurlu aksiyonlarıyla oluşan ziyanlar nedeniyle, bu misyonları yerine getiren işçi aleyhine değil, ilgili kurum aleyhine dava açılacağı, Yargıtay 4. Hukuk Dairesinin 21.10.2012 tarihli ve 2012/2948 E., 2012/7392 K.; 03.03.2012 tarihli ve 2011/5850 E., 2012/7810 K.; 24.06.2013 tarihli ve 2013/9324 E., 2013/12126 K. sayılı kararlarında açıkça belirtildiği üzere, somut olay memuriyet vazifesini yapanların misyonunu yaparken başkasına karşı tehdit ve hakaret fiilleri işlendiği argümanına ait olup, işlendiği sav edilen fillerin vazife mahallinde ve misyon mesaisi içerisinde yapılmış olduğu gerekçesiyle direnme kararı verilmiştir.

Direnme Kararının Temyizi:

10. Direnme kararı müddeti içinde davacı vekili tarafından temyiz edilmiştir.

II. UYUŞMAZLIK

11. Direnme yolu ile Hukuk Genel Şurası önüne gelen uyuşmazlık; eldeki davanın davalı kamu görevlisinin hizmet kusurundan mı yoksa ferdî kusurundan mı kaynaklandığı, burada varılacak sonuca nazaran; davalıya hasımlık yöneltilmesinin mümkün olup olmadığı noktasında toplanmaktadır.

III. MÜNASEBET

12. Uyuşmazlığın tahlili için, mevzuya ait yasal düzenleme ve prensiplerin ortaya konulmasında fayda vardır.

13. Kamu işçisinin mali sorumluluğuna ait düzenlemeler öncelikle Anayasa olmak üzere ilgili kanunlarda yer almaktadır.

2709 sayılı Türkiye Cumhuriyeti Anayasa’sının:

“Temel hak ve hürriyetlerin korunması” başlıklı 40/3. hususu “.Kişinin, resmi vazifeliler tarafından vaki haksız süreçler sonucu uğradığı ziyan da, kanuna nazaran, Devletçe tazmin edilir. Devletin sorumlu olan ilgili görevliye rücu hakkı gizlidir.” kararını içermektedir.

Yönetime karşı yargı yolunu düzenleyen “Yargı yolu” başlıklı 125. hususunun birinci fıkrasının birinci cümlesi: “İdarenin her türlü hareket ve süreçlerine karşı yargı yolu açıktır.”, son fıkrası da “İdare, kendi hareket ve süreçlerinden doğan ziyanı ödemekle yükümlüdür.” halindedir.

Kamu vazifelilerinin görev ve sorumluluklarını düzenleyen 129. unsurunun birinci fıkrasına nazaran “Memurlar ve öbür kamu vazifelileri Anayasa ve kanunlara sadık kalarak faaliyette bulunmakla yükümlüdürler.” Birebir unsurun beşinci fıkrasındaki düzenleme uyarınca; “Memurlar ve öteki kamu vazifelilerinin yetkilerini kullanırken işledikleri kusurlardan doğan tazminat davaları, kendilerine rücu edilmek kaydıyla ve kanunun gösterdiği biçim ve kaidelere uygun olarak, lakin yönetim aleyhine açılabilir.”

14. Görülmektedir ki, Anayasa’nın 40/3, 125/son ve 129/5. hususları ile uygulamanın çerçevesi net olarak çizilmiş; “memurlar ve öbür kamu vazifelilerinin yetkilerini kullanırken işledikleri kusurlardan doğan tazminat davalarının, rücu edilmek kuralı ile yönetim aleyhine açılabileceği” açıkça söz edilmiştir.

15. Anayasa’nın bu kararları ile amaçlanan, memur ve öbür kamu vazifelilerinin yetkilerini kullanırken kusurlu davrandıklarından bahisle haklı ya da haksız olarak yargı mercileri önüne çıkarılmasını önlemek, kamu hizmetinin sekteye uğratılmadan yürütülmesini sağlamak ve tıpkı vakitte ziyana uğrayan kişi tarafından de memur yahut başka kamu görevlisine oranla ödeme gücü daha yüksek olan Devlet üzere bir sorumluyu muhatap kılarak kamu sistemini korumaktır.

16. Bu Anayasal kararlarla tıpkı doğrultuda düzenleme 657 sayılı Devlet Memurları Kanununun 13. hususunda de yer almaktadır. 657 sayılı Kanun’un “Kişilerin Uğradıkları Zararlar” başlıklı 13. unsurunun 06.06.1990 tarih 3657 sayılı Kanun’un 1. unsuru ile değişik birinci fıkrasında; “Kişiler kamu hukukuna tabi misyonlarla ilgili olarak uğradıkları ziyanlardan ötürü bu misyonları yerine getiren işçi aleyhine değil, ilgili kurum aleyhine dava açarlar. Lakin, Devlet dairelerine tevdi yahut bu dairelerce tahsil yahut koruma edilen para ve para kararındaki pahalı kağıtların ilgili işçi tarafından zimmete geçirilmesi halinde, zimmete geçirilen ölçü, cezai takibat sonucu beklenmeden Hazine tarafından hak sahibine ödenir. Kurumun, genel kararlara nazaran sorumlu işçiye rücu hakkı gizlidir.” kararı öngörülmüştür.

17. Başka taraftan uyuşmazlığın tahlilinde Anayasa’nın 129/5. unsurunda yer alan “yetkilerini kullanırken işledikleri kusur” tabirinden ne anlaşılması gerektiğinin belirlenmesi değer taşımaktadır ki, bu noktada “kusur” ile ilgili açıklama yapılmasında fayda vardır.

18. Kusurun kanunlarımızda tarifi yapılmamıştır. Uygulama ve öğretide kabul görmüş tanıma nazaran kusur, hukuk nizamınca kınanabilen davranıştır. Kınamanın nedeni, diğer türlü davranma imkanı varken ve zarurî iken, bu halde davranılmayarak, bu üsluptan sapılmış olmasıdır. Hasılı; kusur, genel tarifiyle hukuk sistemi tarafından bir davranış usulünün kınanması olup; bu kınama, o davranışın muhakkak şartlar altında bireylerden beklenen ortalama hareket şeklinden sapmış olmasından kaynaklanır.

19. Tekrar öğreti ve uygulamadaki hakim görüşe nazaran, sorumluluk hukuku açısından kusurun, kast ve ihmal (taksir) olmak üzere ikiye ayrılacağı kabul edilmektedir. Bu bağlamda kast, hukuka karşıt sonucun bilerek ve isteyerek meydana getirilmesi; ihmal ise, hukuka ters sonucu istememekle birlikte, bu türlü bir sonucun önlenmesi için gerekli tedbirlerin alınmaması ve gereken ihtimamın gösterilmemesidir.

20. Yönetim hukuku prensipleri çerçevesinde olaya bakıldığında ise, bir kamu görevlisinin misyon sırasında, hizmet araçlarını kullanarak yaptığı hareket ve süreçlerine ait şahsî kusurunun, kasti cürüm niteliği taşısa bile hizmet kusuru oluşturacağı ve bu nedenle açılacak davaların lakin yönetim aleyhine açılabileceği bilinen unsurlarındandır (Danıştay 10. Dairesinin 20.04.1989 tarihli ve 1988/1042 E., 1989/857 K. sayılı kararı).

21. Yeri gelmişken “yetkilerini kullanırken” ve “bu misyonları yerine getiren personel” kavramlarıyla amaçlananın ne olduğu üzerinde de durulmalıdır.

22. Devletin sorumluluğunun öteki bir kuralı da zararın, memur ve başka bir kamu vazifelisi tarafından “görevini yerine getirirken” ve “görevle ilgili yetkilerini kullanırken” gerçekleştirilmiş olmasıdır.

23. Şu halde “görevin ifası” “yetkinin kullanılması” ile gerçekleşen ziyan ortasında fonksiyonel (görevsel) bir bağ bulunmalı; ziyan, kamu misyonu (kamu yetkisi) yerine getirilirken, bu vazife ve yetki nedeni ile doğmalıdır.

24. Memur ve öbür resmi vazifeliler kamu vazifelisi sıfat ve kapasiteleri dışında özel bir kişi olarak, özel hukuk kararlarına nazaran özel işlerini yaparken üçüncü şahıslara verdikleri ziyandan direkt doğruya kendileri sorumludur (Eren, F.: Borçlar Hukuku Genel Kararları, 10. Bası, İstanbul 2010, s. 590 vd.).

25. Ne var ki, işçinin şahsî aksiyon ve davranışlarının idari hareket ve süreç sayılmadığını da burada çabucak belirtmek gerekir. Nitekim de Anayasa’nın 125/son fıkrası uyarınca yönetim, kendi hareket ve süreçlerinden doğan ziyanı ödemekle yükümlüdür ve konusu hata olan buyruğu yerine getiren kimsenin sorumluluktan kurtulamayacağı (m. 137) düzenlenmiştir.

26. Görüldüğü üzere Anayasa’da kamu çalışanının kanuna ters aksiyon ve süreçlerinden şahsen sorumlu tutulacağı prensibinin de ayrıyeten kabul edildiği çok açıktır.

27. Memur yahut kamu görevlisinin büsbütün kendi iradesi ile taammüden ya da kanunlardaki açık kararlar dışına çıkarak ve bunlara karşıt olarak hata sayılan aksiyonuyla verdiği zararlarda aksiyon ile kamu misyonunun yürütülmesi ortasında objektif bir illiyet bağının varlığından kelam edilemez. Bu üzere hallerin 657 sayılı Kanun’un 13. unsurunun hukukî alanı dışında tutulduğunda kuşku olmamalıdır.

28. Çünkü, misyondan kolaylıkla ayrılabilen ve vazife dışında kalan kusurlu aksiyon ile kamu vazifesi ortasındaki bağ kesilerek salt memurun ya da kamu görevlisinin ferdî kusuru ile karşı karşıya kalınmaktadır. İşte bu noktada misyon kusuru ile ferdî kusurun ayrımında şahsî kusurun alanı ve ögelerinin açık bir biçimde saptanması kıymet taşımaktadır.

29. Bilindiği üzere, misyon kusuru daha çok kamu görevlisinin vazifesinden ayrılamayan şahsî kusuru olarak kendini gösterir. Bu ferdî kusur, vazife içinde ve münasebetiyle yönetimin casusuna yüklediği ödev yetki ve araçlarla işlenmektedir. Şahsî kusurda ise; kamu görevlisinin hareketinde açıkça ve kolaylıkla vazifesinden ayrılabilen tasarruf ve kusurlar görülür. Bir diğer deyişle, ferdî kusurda yönetim nam ve hesabına hareket eden bir kamu görevlisinin yönetime atıf ve izafe olunacak yerde, direkt doğruya kendi şahsına isnat olunan ve ferdî sorumluluğunu intaç eden hukuka ters hareket ve süreçleri barizdir ve burada kamu vazifelisi ziyan doğurucu hareketini kamusal misyonun yerine getirilmesi saiki ile lakin salt ferdî kusuru ile işlemiştir. Gerek öğretide gerekse yargısal kararlarda çalışanın şahsî aksiyon ve davranışları idari aksiyon ve süreç sayılmamış, şahsî kusura dayanan davaların inceleme yerinin isimli yargı olduğu, hasmının da kişinin kendisi olduğu kabul edilmiştir (Tekinay, S.S./Akman, S./Burcuoğlu, H./Altop, A.: Borçlar Hukuku Genel Kararlar, 7. Bası, İstanbul 1993, s. 505; Ozansoy, C.: Tarihî ve Kuramsal Açıdan Yönetimin Kusurdan Doğan Sorumluluğu, Doktora Tezi, 1989, s. 330) .

30. Öteki yandan, Uyuşmazlık Mahkemesinin 05.03.1966 tarihli ve 1965/64 E., 1966/1 K. sayılı kararı ve birebir görüşün devamı niteliğinde 1982 Anayasası periyodunda verdiği 17.03.1986 tarihli ve 1985/20E., 1986/27 K. sayılı kararında “dikkatsizlik tedbirsizlik ve meslekte acemilik nedenleriyle verilen zararlarda fakat şahsi kusurun kelam konusu olacağı”, “idarenin casusu durumundaki şahısların şahsi kusurları istikametinden kendilerine açılan tazminat davalarının isimli yargı yerinde görülmesi gerektiği” unsuru benimsenmiştir (Ozansoy; s. 247 vd.; Hukuk Genel Heyetinin 26/09/2001 tarihli ve 2001/4-595 E., 2001/643 K. sayılı kararı) .

31. Sonuç olarak, Anayasa’nın 129/5 ve 657 sayılı Kanun’un 13/1. hususu mucibince memurlar ve öteki kamu vazifelilerinin yetkilerini kullanırken kusurlu hareketleri nedeniyle oluşan ziyanlardan doğan tazminat davaları, kendilerine rücu edilmek kaydıyla ve maddede gösterilen biçim ve şartlara uygun olarak yönetim aleyhine açılabilir. Yönetim aleyhine bu türlü bir davanın açılabilmesi, hizmet kusurundan kaynaklanmış, idari süreç ve aksiyon niteliğini yitirmemiş davranışlar ile sonludur. Kamu görevlisinin, bilhassa haksız aksiyonlarda, Anayasa ve özel maddelerdeki bu teminattan yararlanma imkanı bulunmamaktadır.

32. Gerçekten, Yargıtay Hukuk Genel Heyetinin 26.09.2001 tarihli ve 2001/4-595 E. 2001/643 K.; 29.03.2006 tarihli ve 2006/4-86 E. 2006/111 K.; 17.10.2007 tarihli ve 2007/4-640 E. 2007/725 K.; 30.10.2013 tarihli ve 2013/4-44 E., 2013/1512 K.; 30.04.2014 tarihli ve 2013/4-1537 E., 2014/573 K.; 21.05.2014 tarihli ve 2013/4-1601 E., 2014/681 K.; 23.10.2018 tarihli ve 2017/4-1355 E., 2018/1553 K. sayılı ilamlarında da tıpkı prensipler benimsenmiştir.

33. Tüm bu açıklamalar ve ortaya konulan yasal düzenlemeler ışığında somut olay değerlendirildiğinde;

34. Müdür yardımcısı olan davalının tekrar müdür yardımcısı olan davacıyı, “yalancı, iftiracı, senin ağzını burnunu kırdıracağım” diyerek tehdit ve hakaret ettiği, ayrıyeten cinsel taciz ve vazifesi berbata kullanma suçlamalarıyla davacı hakkında şikayette bulunduğu somut olayda, davacının hakaret, tehdit ve haksız şikayete dayalı olarak tazminat istediği, her ne kadar hakaret ve tehdit aksiyonlarının tarafların tıpkı okulda müdür yardımcısı olarak vazife yaptıkları sırada, okul içinde ve okul müdürünün odasında gerçekleştiği anlaşılmakta ise de, davalının vazifesiyle ilgili bir aksiyonuna değil, salt şahsî kusuruna dayanıldığı kabul edilmelidir.

35. Hal bu türlü olunca, davalının vazifesi dışında kalan ferdî kusuruna dayanıldığına ve hizmet kusuru niteliğinde bir hareketi bulunmadığı anlaşıldığına nazaran, hasımlığın kamu vazifelisi olan davalıya yöneltildiği eldeki davanın isimli yargı yerinde görülerek işin temelinin incelenmesine işaret eden ve Hukuk Genel Kurulunca da benimsenen Özel Daire bozma kararına uymak gerekirken evvelki kararda direnilmesi yöntem ve yasaya alışılmamıştır.

36. Ayrıyeten, mahallî mahkemenin direnme kararının hüküm kısmının 1. bendinde direnildiği belirtilen kararın numarası “2013/31 E., 2013/525 K.” olması gerekirken sehven “2013/31-523” yazılmış olmasının maddi kusur teşkil ettiği değerlendirilmiş ve bu konu işin temeline tesirli görülmemiştir.

37. Bu nedenle, mahallî mahkemece verilen direnme kararının Özel Daire bozma kararında gösterilen nedenlerden ötürü bozulması gerekir.

IV. SONUÇ:

Açıklanan nedenlerle;

Davacı vekilinin temyiz itirazlarının kabulü ile direnme kararının Özel Daire bozma kararında gösterilen nedenlerden ötürü, 6100 sayılı Hukuk Muhakemeleri Kanunu’nun süreksiz 3. hususuna nazaran uygulanmakta olan 1086 sayılı Hukuk Yordamı Muhakemeleri Kanunu’nun 429. hususu mucibince BOZULMASINA,

İstek halinde temyiz peşin harcının yatırana geri verilmesine,

HUMK’nin 440/III-1. unsuru yeterince karar düzeltme yolu kapalı olmak üzere 14.01.2020 tarihinde oy birliği ile kesin olarak karar verildi.